VOLVER A GALILEA – Domingo de Resurrección

VOLVER A GALILEA – Domingo de Resurrección

Pascua de Resurrección (A) Mateo 28, 1- 10
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, lagogalilea@hotmail.com
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA,.- Los evangelios han recogido el recuerdo de tres mujeres admirables que, al amanecer del sábado, se han acercado al sepulcro donde ha sido enterrado Jesús. No lo pueden olvidar. Lo siguen amando más que a nadie. Mientras tanto, los varones han huido y permanecen tal vez escondidos.
El mensaje, que escuchan al llegar, es de una importancia excepcional. El evangelio más antiguo dice así: “¿Buscáis a Jesús de Nazaret, el crucificado? No está aquí. Ha resucitado”. Es un error buscar a Jesús en el mundo de la muerte. Está vivo para siempre. Nunca lo podremos encontrar donde la vida está muerta.
No lo hemos de olvidar. Si queremos encontrar a Cristo resucitado, lleno de vida y fuerza creadora, no lo hemos de buscar en una religión muerta, reducida al cumplimiento externo de preceptos y ritos rutinarios, o en una fe apagada, que se sostiene en tópicos y fórmulas gastadas, vacías de amor vivo a Jesús.
Entonces, ¿dónde lo podemos encontrar? Las mujeres reciben este encargo: “Ahora id a decir a sus discípulos y a Pedro: Él va delante de vosotros a Galilea. Allí lo veréis”. ¿Por qué hay que volver a Galilea para ver al Resucitado? ¿Qué sentido profundo se encierra en esta invitación? ¿Qué se nos está diciendo a los cristianos de hoy?
En Galilea se escuchó, por vez primera y en toda su pureza, la Buena Noticia de Dios y el proyecto humanizador del Padre. Si no volvemos a escucharlos hoy con corazón sencillo y abierto, nos alimentaremos de doctrinas venerables, pero no conoceremos la alegría del Evangelio de Jesús, capaz de “resucitar” nuestra fe.
A orillas del lago de Galilea, empezó Jesús a llamar a sus primeros seguidores para enseñarles a vivir con su estilo de vida, y a colaborar con él en la gran tarea de hacer la vida más humana. Hoy Jesús sigue llamando. Si no escuchamos su llamada y él no “va delante de nosotros”, ¿hacia dónde se dirigirá el cristianismo?
Por los caminos de Galilea se fue gestando la primera comunidad de Jesús. Sus seguidores viven junto a él una experiencia única. Su presencia lo llena todo. Él es el centro. Con él aprenden a vivir acogiendo, perdonando, curando la vida y despertando la confianza en el amor insondable de Dios. Si no ponemos, cuanto antes, a Jesús en el centro de nuestras comunidades, nunca experimentaremos su presencia en medio de nosotros.
Si volvemos a Galilea, la “presencia invisible” de Jesús resucitado adquirirá rasgos humanos al leer los relatos evangélicos, y su “presencia silenciosa” recobrará voz concreta al escuchar sus palabras de aliento. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

VOLTAR À GALILEIA
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez
Os evangelhos recolheram a recordação de três mulheres admiráveis que, no amanhecer do sábado, se aproximaram do sepulcro onde foi enterrado Jesus. Não o podem esquecer. Continuam a amá-Lo mais do que a ninguém. Entretanto, os homens fugiram e permanecem talvez escondidos.
A mensagem, que escutam ao chegar, é de uma importância excecional. O evangelho mais antigo diz assim: “Procurais Jesus de Nazaré, o crucificado? Não está aqui. Ressuscitou”. É um erro procurar Jesus no mundo da morte. Está vivo para sempre. Nunca o poderemos encontrar onde a vida está morta.
Não o devemos esquecer. Se queremos encontrar Cristo ressuscitado, cheio de vida e força criadora, não o temos de procurar numa religião morta, reduzida ao cumprimento externo de preceitos e ritos rotineiros, ou numa fé apagada, que se sustêm em tópicos e fórmulas gastas, vazias de amor vivo a Jesus.
Então, onde o podemos encontrar? As mulheres recebem este encargo: “Agora ide dizer aos Seus discípulos e a Pedro: Ele vai à vossa frente na Galileia. Ali o vereis”. Por que se tem de voltar à Galileia para ver o Ressuscitado? Que sentido profundo se encerra neste convite? Que se está a dizer aos cristãos de hoje?
Na Galileia escutou-se, pela primeira vez e em toda a sua pureza, a Boa Nova de Deus e o projeto humanizador do Pai. Se não o voltamos a escutar hoje com coração simples e aberto, alimentamo-nos de doutrinas veneráveis, mas não conheceremos a alegria do Evangelho de Jesus, capaz de “ressuscitar” a nossa fé.
Nas margens do lago da Galileia, começou Jesus a chamar os Seus primeiros seguidores para ensina-los a viver com o Seu estilo de vida, e a colaborar com Ele na grande tarefa de fazer a vida mais humana. Hoje Jesus continua a chamar. Se não escutamos a Sua chamada e Ele não “vai à nossa frente”, para onde se dirigirá o cristianismo?
Pelos caminhos da Galileia foi-se gerindo a primeira comunidade de Jesus. Os Seus seguidores vivem junto Dele uma experiência única. A Sua presença preenche tudo. Ele é o centro. Com Ele aprendem a viver acolhendo, perdoando, curando a vida e despertando a confiança no amor insondável de Deus. Se não pomos, quanto antes, Jesus no centro das nossas comunidades, nunca experimentaremos a Sua presença no meio de nós.
Se voltamos à Galileia, a “presença invisível” de Jesus ressuscitado adquirirá traços humanos ao ler os relatos evangélicos, e a Sua “presença silenciosa” recobrará voz concreta ao escutar as Suas palavras de alento.

TORNARE IN GALILEA
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo
I vangeli hanno raccolto il ricordo di tre donne mirabili che, all’alba del sabato, si sono avvicinate al sepolcro dove era stato sepolto Gesù. Non lo possono dimenticare. Continuano ad amarlo più di nessun altro. Nel frattempo, gli uomini sono fuggiti e rimangono forse nascosti.
Il messaggio che ascoltano arrivando è d’una importanza eccezionale. Il vangelo più antico dice così: Cercate Gesù Nazareno, il crocifisso? È risorto, non è qui. È un errore cercare Gesù nel mondo della morte. È vivo per sempre. Non lo potremo mai trovare dove la vita è morta.
Non dobbiamo dimenticarlo. Se vogliamo trovare Cristo risorto, pieno di vita e forza creatrice, non dobbiamo cercarlo in una religione morta, ridotta al compimento esterno di precetti e riti routinari, o in una fede spenta, che si sostiene su topici e formule usurate, vuote di amore vivo a Gesù.
Dove allora lo possiamo trovare? Le donne ricevono questo incarico: Presto, andate a dire ai suoi discepoli: È risorto dai morti, ed ecco, vi precede in Galilea; là lo vedrete. Perché bisogna andare in Galilea per vedere il Risorto? Che senso profondo si racchiude in questo invito? Che sta dicendo a noi, i cristiani di oggi?
In Galilea si ascoltò, per la prima volta e in tutta la sua purezza, la Buona Notizia di Dio e il progetto umanizzatore del Padre. Se non torniamo ad ascoltarlo oggi con cuore semplice e aperto, ci alimenteremo di dottrine venerabili, ma non conosceremo la gioia del Vangelo di Gesù, capace di “risuscitare” la nostra fede.
Sulle rive del lago di Galilea, Gesù incominciò a chiamare i suoi primi seguaci per insegnare loro a vivere con il suo stile di vita, e collaborare con lui nel grande compito di fare la vita più umana. Oggi Gesù continua a chiamare. Se non ascoltiamo la sua chiamata ed egli non “ci precede”, verso dove si dirigerà il cristianesimo?
Per le strade di Galilea si andò formando la prima comunità di Gesù. I suoi seguaci vivono insieme a lui un’esperienza unica. La sua presenza riempie tutto. Egli è il centro. Con lui imparano a vivere accogliendo, perdonando, guarendo la vita e risvegliando la fiducia nell’amore insondabile di Dio. Se non poniamo, quanto prima, Gesù al centro delle nostre comunità, non esperimenteremo mai la sua presenza in mezzo a noi.
Se torniamo in Galilea, la “presenza invisibile” di Gesù risorto acquisterà tratti umani nel leggere i racconti evangelici, e la sua “presenza silenziosa” riacquisterà voce concreta nell’ascoltare le sue parole d’incoraggiamento.

RETOURNER EN GALILEE
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv
Les évangiles ont recueilli le souvenir de trois femmes admirables qui, à l’aube du samedi, se sont approchées du sépulcre où Jésus a été enterré. Elles ne peuvent pas l’oublier et continuent de l’aimer plus que tout. Entre temps, les hommes ont fui et sont peut-être cachés.
Le message qu’elles entendent en arrivant est d’extrême importance. L’évangile le plus ancien le dit ainsi : « Vous cherchez Jésus de Nazareth, le crucifié ? Il n’est pas ici. Il est ressuscité ». C’est une erreur que de chercher Jésus au royaume de la mort. Il est vivant pour toujours. Nous ne pourrons jamais le trouver la où la vie est morte.
Ne l’oublions pas. Si nous voulons rencontrer le Christ ressuscité, plein de vie et de force créatrice, nous ne devons le chercher ni dans une religion morte, réduite à l’accomplissement extérieur de préceptes et de rites routiniers, ni dans une foi éteinte, qui s’appuie sur des topiques et sur des formules usées, vidées de l’amour vivant pour Jésus.
Alors, où pouvons-nous le rencontrer? Les femmes reçoivent cette mission : « Allez maintenant dire aux disciples et à Pierre : Il vous précède en Galilée. C’est là que vous le verrez » Pourquoi faut-il retourner en Galilée pour voir le Ressuscité ? Quel est le sens profond que cache cette invitation ? Qu’est-ce qui nous y est dit à nous, chrétiens d’aujourd’hui ?
C’est en Galilée que la Bonne Nouvelle de Dieu et le projet d’humanisation du Père furent entendus, dans toute leur pureté, pour la première fois. Si, aujourd’hui, nous ne les entendons pas de nouveau d’un cœur simple et ouvert, même si nous nous nourrissons de doctrines vénérables, nous ne connaîtrons pas la joie de l’Evangile de Jésus, capable de « ressusciter » notre foi.
C’est sur les rives du lac de Galilée que Jésus commença à appeler ses premiers disciples pour leur apprendre à mener son style de vie et à collaborer avec lui dans la grande mission de rendre la vie plus humaine. Jésus continue d’appeler aujourd’hui. Si nous n’écoutons pas son appel, et s’il ne nous « précède pas », vers où le christianisme se dirigera-t-il ?
C’est sur les chemins de Galilée que la première communauté de Jésus commença à se former. Ses disciples ont vécu auprès de lui une expérience unique. Tout était rempli de sa présence. Tout était centré sur lui. Ils ont appris de lui à accueillir, à pardonner, à prendre soin de la vie et à éveiller la confiance dans l’amour insondable de Dieu. Si nous ne mettons pas Jésus au cœur de nos communautés le plus tôt possible, jamais nous n’éprouverons sa présence au milieu de nous.
Si nous revenons en Galilée, la “présence invisible” de Jésus ressuscité prendra des traits humains lorsque nous lirons les récits évangéliques et sa « présence silencieuse » deviendra une voix concrète lorsque nous entendrons ses paroles de d’encouragement.

RETURN TO GALILEE
José Antonio Pagola.
The Gospels have gathered the story of three admirable women who at the dawn after the Sabbath, have drawn near the tomb where Jesus had been buried. They can’t forget him. They keep loving him more than anyone else. In the meantime, the men have fled and are still hidden perhaps.
The message they hear when they get there is of exceptional importance. The oldest Gospel tells it like this: “Are you looking for Jesus of Nazareth, the one who was crucified? He isn’t here. He has risen.” It’s wrong to look for Jesus in the world of death. He’s alive forever. Never will we be able to find him where life has died.
We mustn’t forget it. If we want to find the Risen Christ, full of life and creative power, we mustn’t look for him in a dead religion, one that is reduced to the external fulfillment of precepts and routine rituals, or in a faith that is extinguished, a faith that sustains itself in worn-out clichés and formulas, empty of a living love for Jesus.
Therefore: where can we find him? The women receive this task: “Go quickly and tell his disciples and Peter – he is going ahead of you to Galilee; that is where you will see him”. Why do they need to return to Galilee in order to see the Risen One? What deep meaning is contained in this invitation? What is this saying to us Christians today?
It is in Galilee that they heard, for the first time and in its full purity, God’s Good News and the Father’s humanizing project. If we don’t return to listen to these today with a simple and open heart, we might feed on venerable doctrines, but we won’t know that joy of Jesus’ Gospel, capable of “raising up” our faith.
On the banks of the Sea of Galilee Jesus began by calling his first followers and teaching them to live his way of life and to work with him in the great task of making a more human life. Today Jesus continues calling. If we don’t listen to his call and if he isn’t “going ahead of us”, then where is Christianity heading?
On the roads of Galilee the first community of Jesus kept growing. His followers live a unique experience at his side. His presence fills everything. He is the center. With him they learn to welcome, forgive, heal life and awaken trust in God’s unfathomable love. If we don’t put Jesus in the center of our communities, starting yesterday, we will never experience his presence in our midst.
If we return to Galilee, the ‘invisible presence’ of the Risen Jesus will take on human features when we read the Gospel stories, and his ‘silent presence’ will find its concrete voice when we hear his words of encouragement.

GALILEARA ITZULI
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Ebanjelioek hiru emakume miresgarriren oroitzapena gorde digute: Jesus hobiratua izan den hilobira hurbildu dira hirurak larunbat egunsentian. Ezin ahaztu dira Jesusez. Beste inor baino gehiago maite dute. Gizonezkoek, aldiz, ihes egin dute, eta ezkutatu egin dira, agian.
Hilobira iristean emakumeek entzun duten mezuak aparteko garrantzia du. Ebanjeliorik zaharrenak dio: «Nazareteko Jesusen bila zabiltzate, gurutziltzatua izan denaren bila? Ez da hemen. Piztu da». Oker handia izango litzateke Jesusen bila herioaren munduan ibiltzea. Bizi da betiko. Ezin aurkituko dugu Jesus, bizia hila den leku batean.
Ez dugu ahaztu behar. Kristo berpiztua aurkitu nahi badugu, biziaz eta indar kreatzaileaz betea den hura alegia, ez dugu bilatu behar hila den erlijio batean, ezta aginduak eta ohikeriazko errituak agerian betetzeari emandako erlijio batean, ezta itzalia den fede batean, sostengutzat topikoak eta formula xahutuak dituen eta Jesusekiko maitasun bizirik ez duen fede batean ere.
Beraz, nor aurki genezake? Mandatu hau jaso dute emakumeek: «Orain, zoazte esatera ikasleei eta Pedrori: Zuen aurretik doa Hura Galileara. Han ikusiko duzue». Zergatik itzuli behar dugu Galileara Berpiztua ikusteko? Zer esanahi sakon du bere baitan gonbit honek? Zer esan nahi digu gaur eguneko kristauei?
Galilean entzun zituzten, lehen aldiz eta beren garbitasun osoan, Jainkoaren Berri Ona eta Jainkoaren gizatasun-egitasmoa. Gaur egun bihotz xumez eta irekiz entzuten ez baditugu, irakaspen beneragarriz janarituko gara, baina ez dugu ezagutuko Jesusen Ebanjelioaren poza, gure fedea «berpizteko» gai den hura.
Galileako lakuaren ertzean hasi zen Jesus bere lehen jarraitzaileei dei egiten, bere biziera bera nola bizi haiei erakusteko, eta bere lankide nola izan, bizitza gizatasun handiagoko egiteko berak hartua zuen zereginean. Dei egiten jarraitzen digu Jesusek gaur egun ere. Haren deia entzuten ez badugu eta hura «gure aurretik ez badoa», noranzko bidea hartuko du kristautasunak?
Galileako bideetan hasi zen sortzen Jesusen lehen elkartea. Haren ondoan esperientzia berezi-berezia biziko dute haren jarraitzaileek. Haren presentziak betetzen du dena. Jesus dute erdigunea. Haren ondoan ikasi dute harrera egiten, barkatzen, bizitza sendatzen eta Jainkoaren maitasun hondorik gabean konfiantza ernetzen.Gure elkarteen erdi-erdian, ahalik lasterren, Jesus jartzen ez badugu, ez dugu esperimentatuko sekula haren presentzia geure artean.
Galileara itzultzen bagara, Jesus berpiztuaren «presentzia ikusezina» giza ezaugarriz janzten hasiko da ebanjelioko kontakizunak irakurtzean, eta haren «presentzia isilak» ahots zehatza berreskuratuko du haren arnasa-hitzak entzutean.

TORNAR A GALILEA
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat
Els evangelis han recollit el record de tres dones admirables que, passat el dissabte, han anat al sepulcre on ha estat enterrat Jesús. No el poden oblidar. El continuen estimant més que a ningú. Mentrestant, els homes han fugit i romanen potser amagats.
El missatge, que senten en arribar, és d’una importància excepcional. L’evangeli més antic diu així: «Sé que busqueu Jesús, el crucificat. No és aquí: ha ressuscitat». És un error cercar Jesús al món de la mort. És viu per sempre. Mai el podrem trobar on la vida és morta.
No ho hem d’oblidar. Si volem trobar Crist ressuscitat, ple de vida i de força creadora, no l’hem de cercar en una religió morta, reduïda al compliment extern de preceptes i ritus rutinaris, o en una fe apagada, que se sosté en tòpics i fórmules gastades, buides d’amor viu a Jesús.
Llavors, on el podem trobar? Les dones reben aquest encàrrec: «Aneu de seguida a dir als seus deixebles: «Ha ressuscitat d’entre els morts, i ara va davant vostre a Galilea. Allà el veureu». Per què cal tornar a Galilea per veure el Ressuscitat? Quin sentit profund té aquesta invitació? Què ens està dient als cristians d’avui?
A Galilea es va sentir, per primera vegada i en tota la seva puresa, la Bona Notícia de Déu i el projecte humanitzador del Pare. Si no tornem a escoltar-los avui amb cor senzill i obert, ens alimentarem de doctrines venerables, però no coneixerem l’alegria de l’Evangeli de Jesús, capaç de «ressuscitar» la nostra fe.
A la vora del llac de Galilea, va començar Jesús a escollir els seus primers seguidors per ensenyar-los a viure amb el seu estil de vida, i a col•laborar amb ell en la gran tasca de fer la vida més humana. Avui Jesús continua la crida. Si no l’escoltem i ell no «va davant de nosaltres», cap a on es dirigirà el cristianisme?
Pels camins de Galilea es va anar gestant la primera comunitat de Jesús. Els seus seguidors viuen al seu costat una experiència única. La seva presència ho omple tot. Ell és el centre. Amb ell aprenen a viure acollint, perdonant, curant la vida i despertant la confiança en l’amor insondable de Déu. Si no hi posem, com més aviat millor, Jesús en el centre de les nostres comunitats, mai experimentarem la seva presència enmig nostre.
Si tornem a Galilea, la «presència invisible» de Jesús ressuscitat adquirirà trets humans en llegir els relats evangèlics, i la seva «presència silenciosa» recobrarà veu concreta en escoltar les seves paraules d’encoratjament.

VOLVER A GALILEA
José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo
Os evanxeos recolleron o recordo de tres mulleres admirábeis que, ao amencer do sábado, achegáronse ao sepulcro onde foi enterrado Xesús. Non o poden esquecer. Ségueno amando máis ca ninguén. Mentres tanto, os varóns fuxiron e permanecen talvez escondidos.
A mensaxe, que escoitan ao chegar, é dunha importancia excepcional. O evanxeo máis antigo di así: “Buscades a Xesús de Nazaret, o crucificado”? “Non está aquí. Resucitou”. É un erro buscar a Xesús no mundo da morte. Está vivo para sempre. Nunca o poderemos atopar onde a vida está morta.
Temos de non esquecelo. Si queremos atopar a Cristo resucitado, cheo de vida e forza creadora, non o temos de buscar nunha relixión morta, reducida ao cumprimento externo de preceptos e ritos rutineiros, ou nunha fe apagada, que se sostén en tópicos e fórmulas gastadas, baleiras de amor vivo a Xesús.
Entón, onde o podemos atopar? As mulleres reciben este encargo: “Agora ide dicirlles aos seus discípulos e a Pedro: El vai diante de vós a Galilea. Alí o veredes”. Por que han volver a Galilea para veren ao Resucitado? Que sentido profundo se agocha nesta invitación? Que se nos está a dicir aos cristiáns de hoxe?
En Galilea escoitouse, por vez primeira e en toda a súa pureza, a Boa Noticia de Deus e o proxecto humanizador do Pai. Se non volvemos escoitalos hoxe con corazón sinxelo e aberto, alimentarémonos de doutrinas venerábeis, pero non coñeceremos a alegría do Evanxeo de Xesús, capaz de “resucitar” a nosa fe.
Nas beiras do lago de Galilea empezou Xesús a chamar aos seus primeiros seguidores para ensinarlles a viviren co seu estilo de vida, e a colaboraren con el na gran tarefa de faceren a vida máis humana. Hoxe Xesús segue a chamar. Se non escoitamos a súa chamada e el non “vai diante de nós”, cara a onde se dirixirá o cristianismo?
Polos camiños de Galilea foi abrollando a primeira comunidade de Xesús. Os seus seguidores viven cabo del unha experiencia única. A súa presenza éncheo todo. El é o centro. Con el aprenden a viviren acollendo, perdoando, curando a vida e espertando a confianza no amor insondábel de Deus. Se non poñemos, canto antes, a Xesús no centro das nosas comunidades, nunca experimentaremos a súa presenza no medio de nós.
Se volvemos a Galilea, a “presenza invisíbel” de Xesús resucitado adquirirá trazos humanos ao lermos relatos evanxélicos, e a súa “presenza silenciosa” recobrará voz concreta ao escoitarmos as súas palabras de alento.

eclesalia.net