Cuerpo y Sangre de Cristo. Juan 6, 51-58 – Estancados

Cuerpo y Sangre de Cristo. Juan 6, 51-58 – ESTANCADOS

JOSÉ ANTONIO PAGOLA, lagogalilea@hotmail.com
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 17/06/14.- El Papa Francisco está repitiendo que los miedos, las dudas, la falta de audacia… pueden impedir de raíz impulsar la renovación que necesita hoy la Iglesia. En su Exhortación “La alegría del Evangelio” llega a decir que, si quedamos paralizados por el miedo, una vez más podemos quedarnos simplemente en “espectadores de un estancamiento infecundo de la Iglesia”.
Sus palabras hacen pensar. ¿Qué podemos percibir entre nosotros? ¿ Nos estamos movilizando para reavivar la fe de nuestras comunidades cristianas, o seguimos instalados en ese “estancamiento infecundo” del que habla Francisco? ¿Dónde podemos encontrar fuerzas para reaccionar?
Una de las grandes aportaciones del Concilio fue impulsar el paso desde la “misa”, entendida como una obligación individual para cumplir un precepto sagrado, hacia la “eucaristía” vivida como celebración gozosa de toda la comunidad para alimentar su fe, crecer en fraternidad y reavivar su esperanza en Cristo.
Sin duda, a lo largo de estos años, hemos dado pasos muy importantes. Quedan muy lejos aquellas misas celebradas en latín en las que el sacerdote “decía” la misa y el pueblo cristiano venía a “oír” la misa o “asistir” a la celebración. Pero, ¿no estamos celebrando la eucaristía de manera rutinaria y aburrida?
Hay un hecho innegable. La gente se está alejando de manera imparable de la práctica dominical porque no encuentra en nuestras celebraciones el clima, la palabra clara, el rito expresivo, la acogida estimulante que necesita para alimentar su fe débil y vacilante.
Sin duda, todos, pastores y creyentes, nos hemos de preguntar qué estamos haciendo para que la eucaristía sea, como quiere el Concilio, “centro y cumbre de toda la vida de la comunidad cristiana”. Pero, ¿basta la buena voluntad de las parroquias o la creatividad aislada de algunos, sin más criterios de renovación?
La Cena del Señor es demasiado importante para que dejemos que se siga “perdiendo”, como “espectadores de un estancamiento infecundo” ¿No es la eucaristía el centro de la vida cristiana”. ¿Cómo permanece tan callada e inmóvil la jerarquía? ¿Por qué los creyentes no manifestamos nuestra preocupación y nuestro dolor con más fuerza?
El problema es grave. ¿Hemos de seguir “estancados” en un modo de celebración eucarística, tan poco atractivo para los hombres y mujeres de hoy? ¿Es esta liturgia que venimos repitiendo desde hace siglos la que mejor puede ayudarnos a actualizar aquella cena memorable de Jesús donde se concentra de modo admirable el núcleo de nuestra fe?

ESTAGNADOS
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez
O Papa Francisco repete que os medos, as dúvidas, a falta de audácia… podem impedir de raiz que se possa impulsionar a renovação que necessita hoje a Igreja. Na sua Exortação “A alegria do Evangelho” chega a dizer-se que, se ficamos paralisados pelo medo, uma vez mais podemos ficar-nos simplesmente como “espectadores de um estancamento infecundo da Igreja”.
As suas palavras fazem pensar. Que podemos perceber entre nós? Estamos a mobilizar-nos para reavivar a fé das nossas comunidades cristãs, ou continuamos instalados nesse “estancamento infecundo” de que fala Francisco? Onde podemos encontrar forças para reagir?
Uma dos grandes contributos do Concilio foi de impulsionar o caminho desde a “missa”, entendida como uma obrigação individual para cumprir um preceito sagrado, para a “eucaristia” vivida como celebração gozosa de toda a comunidade para alimentar a sua fé, crescer em fraternidade e reavivar a sua esperança em Cristo.
Sem dúvida ao longo destes anos, temos dado passos muito importantes. Ficam muito longe aquelas missas celebradas em latim em que o sacerdote “dizia” a missa e o povo cristão vinha “ouvir” a missa ou “assistir” à celebração. Mas, não estamos celebrando a eucaristia de forma rotineira e aborrecida?
Há um facto inegável. As pessoas estão a afastar-se de forma imparável da prática dominical porque não encontram nas nossas celebrações o clima, a palavra clara, o rito expressivo, a acolhida estimulante que necessita para alimentar a sua fé débil e vacilante.
Sem dúvida, todos, pastores e crentes, temos de nos preguntar que estamos a fazer para que a eucaristia seja, como quer o Concilio, “centro e cúpula de toda a vida da comunidade cristã”. Mas, basta a boa vontade das paróquias ou a criatividade isolada de alguns, sem mais critérios de renovação?
A Ceia do Senhor é demasiado importante para que deixemos que se continue a “perder”, como “espetadores a um estancamento infecundo” Não é a eucaristia o centro da vida cristã”. Como permanece tão calada e imóvel a hierarquia? Porque que é que os crentes não manifestamos a nossa preocupação e a nossa dor com mais força?
O problema é grave. Temos de continuar “estagnados” num modo de celebração eucarística, tão pouco atrativo para os homens e mulheres de hoje? É esta liturgia que temos vindo a repetir desde séculos a que melhor pode ajudar-nos a atualizar aquela ceia memorável de Jesus onde se concentra de modo admirável o núcleo da nossa fé?

BLOCCATI
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo
Papa Francesco sta ripetendo che le paure, i dubbi, la mancanza di audacia… possono impedire, dalla radice, di dare impulso al rinnovamento di cui oggi la Chiesa ha bisogno. Nella sua Esortazione “La gioia dell’Evangelo” arriva a dire che se rimaniamo paralizzati dalla paura, ancora una volta possiamo limitarci a essere semplicemente “spettatori di una sterile stagnazione della Chiesa”.
Le sue parole fanno pensare. Che cosa possiamo percepire fra di noi? Ci stiamo mobilitando per ravvivare la fede delle nostre comunità cristiane o continuiamo istallati in quella “sterile stagnazione” di cui parla Francesco? Dove possiamo trovare le forze per reagire?
Uno dei grandi apporti del Concilio fu di promuovere il passaggio dalla “messa”, intesa come un obbligo individuale per adempiere un precetto sacro, alla “eucaristia” vissuta come celebrazione gioiosa di tutta la comunità per alimentare la propria fede, crescere in fraternità e ravvivare la propria speranza in Cristo.
Indubbiamente, lungo questi anni, abbiamo fatto passi molto importanti. Sono ormai lontane quelle messe celebrate in latino in cui il sacerdote “diceva” la messa e il popolo cristiano veniva ad “ascoltare” la messa o “assistere” alla celebrazione. Ma, non stiamo celebrando l’eucaristia in maniera routinaria e noiosa?
C’è un fatto innegabile. La gente si sta allontanando inarrestabilmente dalla pratica domenicale perché non trova nelle nostre celebrazioni il clima, la parola chiara, il rito espressivo, l’accoglienza stimolante di cui ha bisogno per alimentare la sua fede debole e vacillante.
Senza dubbio, tutti, pastori e credenti, dobbiamo interrogarci su che cosa stiamo facendo perché l’Eucaristia sia, come vuole il Concilio, “centro e culmine di tutta la vita della comunità cristiana”. Ma, basta la buona volontà delle parrocchie o la creatività isolata di alcuni, senza nuovi criteri di rinnovamento?
La Cena del Signore è troppo importante perché lasciamo che continui a “perdersi”, come “spettatori di una sterile stagnazione”. Non è l’Eucaristia il centro della vita cristiana? Come mai rimane così in silenzio e immobile la gerarchia? Perché noi credenti non manifestiamo la nostra preoccupazione e il nostro dolore con più forza?
Il problema è grave. Dobbiamo continuare bloccati in un modo di celebrazione eucaristica così poco attraente per le donne e gli uomini di oggi? È questa liturgia che andiamo ripetendo da secoli, quella che meglio può aiutarci ad attualizzare quella cena memorabile di Gesù dove si concentra, in modo mirabile, il nucleo della nostra fede?

PARALYSES
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv
Le Pape François répète sans cesse que les peurs, les doutes et le manque d’audace…peuvent bloquer, à la racine, l’élan de renouveau dont l’Eglise a besoin aujourd’hui. Dans son exhortation ‘’La joie de l’Evangile’’, il vient à dire que si nous restons paralysés par la peur, nous resterons, une fois de plus, ‘’les spectateurs d’un blocage infécond de l’Eglise’’.
Ses paroles donnent à penser. Que remarquons-nous entre nous ? Sommes-nous en train de nous mobiliser pour raviver la foi de nos communautés chrétiennes ou restons-nous installés dans ce « blocage infécond » dont parle François ? Où trouverons-nous les forces pour réagir ?
L’un des apports du Concile a été d’impulser le passage de la ‘’messe’’ comprise comme une obligation individuelle pour accomplir un précepte sacré, vers ‘’l’eucharistie’’ vécue comme une célébration joyeuse de toute la communauté pour nourrir sa foi, croître en fraternité et raviver son espérance en Jésus Christ.
Tout au long de ces années, nous avons sans doute fait des pas très importants. Elles sont très loin, ces messes célébrées en latin où le prêtre ‘’disait’’ sa messe et le peuple chrétien venait ‘’entendre’’ la messe ou ‘’assister’’ à la célébration. Mais, ne sommes-nous pas en train de célébrer l’eucharistie d’une manière routinière et ennuyante ?
Il y a un fait indéniable. Les gens s’éloignent sans arrêt de la pratique dominicale parce qu’ils ne trouvent pas dans nos célébrations le climat, la parole claire, le rite expressif, l’accueil stimulant dont ils ont besoin pour nourrir leur foi faible et hésitante.
Sans doute, nous tous, pasteurs et croyants, nous devons nous demander ce que nous faisons pour que l’eucharistie soit, comme le veut le Concile, « source et sommet de toute la vie de la communauté chrétienne ». Mais, la bonne volonté des paroisses ou la créativité isolée de quelques uns sont-elles suffisantes sans d’autres critères de renouvellement ?
La “Cène” du Seigneur est trop importante pour que nous la laissions se « perdre », comme des « spectateurs d’un blocage infécond ». L’eucharistie, n’est-elle pas le la source de la vie chrétienne ? Comment se fait-il que la hiérarchie reste tellement silencieuse et immobile ? Pourquoi nous, les croyants, ne manifestons-nous pas, avec plus de force, notre préoccupation et notre douleur ?
Le problème est grave. Devons-nous rester “bloqués” dans un mode de célébration eucharistique, si peu attrayant pour les hommes et les femmes d’aujourd’hui? Cette liturgie que nous répétons depuis des siècles, est-elle la meilleure pour nous aider à actualiser la Cène mémorable de Jésus dans laquelle est admirablement concentré le noyau de notre foi ?

STAGNANT
José Antonio Pagola.
Pope Francis keeps repeating that fears, doubts, lack of boldness…all can radically keep us from pushing the renovation that the Church needs today. In his Exhortation “The Joy of the Gospel” he ends up saying that if we stay paralyzed by fear, we can once more end up simply being “spectators of a sterile stagnancy in our Church”.
His words are worth thinking about. What do we see happening among us? Are we being mobilized to revive the faith of our Christian communities, or do we keep marking time within that “sterile stagnancy” that Francis talks about? Where do we find energy to act?
One of Vatican Council’s great achievements was to push us forward in regards to the “Mass” understood as an individual obligation to fulfill a sacred law, towards the “Eucharist” lived out as a joyful celebration of the whole community that nourishes our faith, helps us grow in solidarity, and awakens our hope in Christ.
Without doubt, throughout these years, we have moved forward in important ways. We are far from those masses celebrated in Latin, in which the priests “says” Mass and the Christian people come to “hear” Mass or “assist” at the celebrations. But aren’t we still celebrating the Eucharist in a routine and boring manner?
It’s an undeniable fact. People are abandoning the Sunday practice at an unstoppable rate because they don’t find in our celebrations the atmosphere, the clear word, the expressive ritual, the stimulating welcome that they need to nourish their weak and failing faith.
Without doubt, all of us, pastors and believers alike, need to ask ourselves what are we doing so that the Eucharist would be, as the Council wishes, “the center and the culmination of the Christian community’s whole life”. But is it enough that our parishes have good intentions or that some make isolated attempts at creativity, without better criteria for renewal?
The Lord’s Supper is way too important to let it get “lost”, and for us to just be “spectators of a sterile stagnation”. Isn’t the Eucharist “the center of our Christian life”? How can the hierarchy just keep silent and entrenched? Why don’t we believers show our concern and our pain more forcefully?
The problem is serious. Do we have to stay “stagnant” in our way of celebrating the Eucharist, so unattractive to men and women today? Is this liturgy that we have kept repeating for centuries, the best one that can help us to bring to reality that memorable supper of Jesus where we so admirably concentrate the nucleus of our faith?

PLANTO EGINIK
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Frantzisko aita santua errepikatu eta errepikatu ari da, beldurra, duda-muda, ausardia-falta… eragozpen gerta daitezkeela gaurko egungo Elizak beharrezkoa duen berrikuntza eragiteko. «Ebanjelioaren poza» delako bere Erreguan hau esatera iritsi da: beldurrak jota geratzen bagara, «Elizak agor eta antzu nola planto egiten duen begira» gelditzeko arriskua bizi dukegula.
Hitz horiek zer pentsa ematen dute. Zer hauteman dezakegu geure artean? Mugitzen al gara geure kristau-elkarteetan fedea biziberritu dadin ala Frantziskok aipatzen duen «agor eta antzu planto egite» horri begira gelditurik jarraitzen dugu? Non aurki genezake indarrik erreakzionatzeko?
Kontzilioaren ekarpen handietako bat izan zen mezaren inguruan aldaketa hau eragitea: «meza» agindu sakratu bat betetzeko agindu indibidualtzat hartzeari utzi, eta elkarte osoaren ospakizun pozgarri bezala bizitzearen «eukaristiatzat» hartzea, fedea elikatzeko, anai-arreba artekotasunean haziz joan eta Kristoganako esperantza biziberritzeko.
Dudarik gabe, azken urte hauetan, urrats oso garrantzizkoak egin ditugu. Oso urrun gelditu dira latinez ospatutako meza haiek, zeinetan apaizak «esan» egiten baitzuen meza eta kristau-herriak «entzun» egiten baitzuen meza edota «egon» egiten baitzen ospakizunean. Baina ez ote dugu jarraitzen geure eukaristia ohikeriaz eta era aspergarrian ospatzen?
Hor dago ukaezineko gertaera bat. Jendea urrunduz doa, modu geldiezinean, igandekoa bizitzetik; hain juxtu, gure ospakizunetan aurkitzen ez duelako ez girorik, ez hitz argirik, ez erritu adierazlerik, ez onarpen kitzikatzailerik, bere fede ahul eta duda-mudazkoa elikatzeko behar duena.
Inondik ere, guztiok, artzain eta fededun, behar dugu galdera egin: zer ari gara egiten, eukaristia izan dadin, Kontzilioak nahi duen bezala, «kristau-elkartearen bizitza osoaren erdigune eta gailur?» Alabaina, aski ote da parrokien borondate ona edota bakar batzuen sormen bakana, eraberritzeko beste irizpiderik gabe?
Jaunaren Afaria gauza inportantegia da, «galtzen» jarrai dezan uzteko, nolatan «agor eta antzu planto egiten duen» begira geldituz. Ez ote da eukaristia kristau-bizitzaren erdigunea? Nolatan gelditu da hierarkia hain isil, hain mugigaitz? Nolatan ez dugu agertzen fededunok geure kezka eta geure mina indar handiagoz?
Larria da arazoa. «Planto eginik» jarraitu behar ote dugu eukaristia modu honetan ospatuz, gaur egungo gizon-emakumeak hain eskas erakartzen dituen modu honetan? Mendez mende errepikatzen ari garen liturgia-modu hau ote da hobekien laguntzen ahal diguna, Jesusen afari gogoangarri hura eguneratzeko, zeinetan biltzen baita era miresgarrian gure fedearen muina?

ESTANCATS
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat
El Papa Francesc està repetint que les pors, els dubtes, la manca d’audàcia… poden impedir d’arrel impulsar la renovació que necessita avui l’Església. En la seva exhortació «La joia de l’Evangeli» arriba a dir que, si quedem paralitzats per la por, un cop més podem quedar simplement com a «espectadors d’un estancament infecund de l’Església».
Les seves paraules fan pensar. Què podem percebre entre nosaltres? Ens estem mobilitzant per revifar la fe de les nostres comunitats cristianes, o seguim instal•lats en aquest «estancament infecund» de què parla Francesc? On podem trobar forces per reaccionar?
Una de les grans aportacions del Concili va ser impulsar el pas des de la «missa», entesa com una obligació individual per complir un precepte sagrat, cap a «l’eucaristia» viscuda com a celebració joiosa de tota la comunitat per alimentar la seva fe, créixer en fraternitat i revifar la seva esperança en Crist.
Sens dubte, al llarg d’aquests anys, hem fet passos molt importants. Queden molt lluny aquelles misses celebrades en llatí en què el sacerdot «deia» la missa i el poble cristià venia a «oir missa» o «assistir» a la celebració. Però, no estem celebrant l’eucaristia de manera rutinària i avorrida?
Hi ha un fet innegable. La gent s’està allunyant de manera imparable de la pràctica dominical perquè no troba a les nostres celebracions el clima, la paraula clara, el ritu expressiu, l’acollida estimulant que necessita per alimentar la seva fe feble i vacil•lant.
Sens dubte, tots, pastors i creients, ens hem de preguntar què estem fent perquè l’eucaristia sigui, com vol el Concili, «centre i cim de tota la vida de la comunitat cristiana». Però, n’hi ha prou amb la bona voluntat de les parròquies o la creativitat aïllada d’alguns, sense més criteris de renovació?
La Cena del Senyor és massa important perquè deixem que se segueixi «perdent», com «espectadors d’un estancament infecund» No és l’eucaristia el centre de la vida cristiana». Com roman tan callada i immòbil la jerarquia? Per què els creients no manifestem la nostra preocupació i el nostre dolor amb més força?
El problema és greu. Hem de continuar «estancats» en una forma de celebració eucarística, tan poc atractiu per als homes i dones d’avui? És aquesta litúrgia que estem repetint des de fa segles la que millor pot ajudar-nos a actualitzar aquell sopar memorable de Jesús on es concentra de manera admirable el nucli de la nostra fe?

ESTANCADOS
José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo
O Papa Francisco está repetindo que os medos, as dúbidas, a falta de audacia… poden impedir de raíz impulsar a renovación que necesita hoxe a Igrexa. No seu Exhortación “A alegría do Evanxeo” chega a dicir que, se ficamos paralizados polo medo, unha vez máis podemos ficarmos simplemente en “espectadores dun estancamento infecundo da Igrexa”.
As súas palabras fan pensar. Que podemos percibir entre nós?
Estámonos mobilizando para reavivarvos a fe das nosas comunidades cristiás, ou seguimos instalados nese “estancamento infecundo” do que fala Francisco? Onde podemos atopar forzas para reaccionarmos?
Unha das grandes achegas do Concilio foi impulsar o paso desde a “misa”, entendida como unha obriga individual para cumprir un precepto sagrado, cara á “eucaristía” vivida como celebración gozosa de toda a comunidade para alimentar a súa fe, crecer en fraternidade e reavivar a súa esperanza en Cristo.
Sen dúbida, ao longo destes anos, temos dado pasos moi importantes. Fican moi lonxe aquelas misas celebradas en latín nas que o sacerdote “dicía” a misa e o pobo cristián viña “oír” a misa ou “asistir” á celebración. Porén, non estamos celebrando a eucaristía de xeito rutineiro e aburrida?
Hai un feito innegábel. A xente estase afastando de xeito imparábel da práctica dominical porque non atopa nas nosas celebracións o clima, a palabra clara, o rito expresivo, a acollida estimulante que necesita para alimentar a súa fe débil e vacilante.
Sen dúbida, todos, pastores e crentes, temos de preguntármonos que estamos facendo para que a eucaristía sexa, como quere o Concilio, “centro e cume de toda a vida da comunidade cristiá”.
Pero, abonda coa boa vontade das parroquias ou a creatividade illada dalgúns, sen máis criterios de renovación?
A Cea do Señor é demasiado importante para que a deixemos que se siga “perdendo”, como “espectadores dun estancamento infecundo”. Non é a eucaristía o centro da vida cristiá?. Como permanece tan calada e inmóbil a xerarquía? Por que os crentes non manifestamos a nosa preocupación e a nosa dor con máis forza?
O problema é grave. Temos de seguir “estancados” nun modo de celebración eucarística, tan pouco atractivo para os homes e mulleres de hoxe? É esta liturxia que vimos repetindo desde fai séculos a que mellor pode axudarnos a actualizar aquela cea memorábel de Xesús onde se concentra de modo admirábel o núcleo da nosa fe?

eclesalia.net